CAMINO (po hiszpańsku, znaczy droga). Santiago, to Święty Jakub (chodzi w tym przypadku o Świętego Jakuba Większego, apostoła, który po zmartwychwstaniu Jezusa, dzielił się swoimi 3-letnimi doświadczeniami wspólnego życia z Jezusem z ludźmi mieszkającymi na terenie obecnej Hiszpanii). Camino de Santiago to istniejący od IX wieku do dziś szlak, a w zasadzie szlaki na terenie całej Europy prowadzące do przypuszczalnego grobu apostoła, obrosłego katedrą i miastem Santiago de Compostela. W drogę do Santiago, można wybrać się w zasadzie z każdego miejsca w Europie.

Dawniej, Camino miało charakter wyłącznie religijny - często było formą pokuty. Tradycyjnie drogę rozpoczynano od progu własnego domu. Przez wieki przemierzyło ją wielu znanych ludzi (Karol Wielki, św. Franciszek z Asyżu, Izabela Kastylijska, św. Ignacy Loyola, Jan Dantyszek, Jan XXIII, Jan Paweł II) i dużo więcej nieznanych ludzi ze wszystkich narodów europejskich. W XIV wieku - szczytowym okresie popularności trasy - każdego roku spotykało się na szlaku ponad milion osób.

Obecnie szlak zatracił swój ściśle religijny charakter, ale w dalszym ciągu na tych samych ścieżkach - co ponad tysiąc lat temu - spotykają się ludzie z całego świata, podejmujący trud pielgrzymowania z najróżniejszych przyczyn i powodów. W ostatnich latach, co roku dociera do Santiago od 50 do 160 tysięcy ludzi. Niestety wśród nich jest bardzo mało Polaków. Niewielu z nas w ogóle wie o istnieniu tego - trzeciego pod względem ważności, po Jerozolimie i Rzymie - chrześcijańskiego miejsca pielgrzymkowego. W 1987 roku, Rada Europy mianowała drogę Świętego Jakuba pierwszym kulturowym szlakiem Europy (First European Cultural Itinerary), a w 1993 i 1998 UNESCO zakwalifikowało szlaki biegnące na terytorium Hiszpanii i Francji do miejsc światowego dziedzictwa (World Heritage Site).

Na trasie pielgrzymki rozmieszczone są specjalne schroniska, gdzie za drobną opłatą lub za darmo oraz za okazaniem specjalnego paszportu pielgrzyma (credencial del peregrino) można spędzić noc, umyć się, a także czasami przygotować sobie coś do jedzenia na ciepło. Szlak oznakowany jest żółtymi strzałkami i rysunkami muszli, których trzeba szukać na drzewach, budynkach, kamieniach, tablicach, płytach chodnikowych. Zazwyczej pielgrzymuje się samotnie lub w dwie, trzy osoby. Większe grupy spotykane są sporadycznie. Prawie wszyscy pielgrzymi znakują swój bagaż lub siebie muszlą - symbolem Apostoła Jakuba, z zawodu rybaka.

Niektórzy nie kończą swojej wędrówki w Santiago de Compostela, ale podążają jeszcze 100 km nad wybrzeże oceanu Atlantyckiego (zwane wybrzeżem śmierci, z uwagi na to, że roztrzaskiwało się tu w przeszłości wiele okrętów), do miejscowości Fisterra (łac. Finisterrae - koniec ziemi). W starożytności i średniowieczu uważano to miejsce za prawdziwy koniec świata, poza którym ciągnie się już tylko straszne, nieprzebyte morze. Tradycyjnie po dotarciu tutaj palono pokutne, pielgrzymie szaty i obmywano się w wodach oceanu, zostawiając za sobą dotychczasowe grzeszne życie i rozpoczynając z wiarą nowe.

więcej informacji o Camino, można znaleźć na stronach internetowych

www.camino.net.pl

www.santiago.defi.pl